3.5 Saniye

Bir tavlanın taşları gibi

Kuralları bozan ve birbirini kırmadan

Oynadığımız bir oyun gibi...

Birlikte bir heyecanı paylaşan

Çocuklar gibi gülücükler saçan

Ve bütün bu anları 4aydır

İnanılmaz güzel zamanlara çeviren

Sen ve ben gibi...

Bir ağacın gölgesinde

3,5 saniye uzunluğunda

Öpüşmek gibi

Ya da her gördüğümde

Her hücremi harekete geçiren

Aşkın gibi...

Kalemim, kağıdım gibi

Güneşli bir günde elele

Ve ben huysuzlanırken herşeye

Söylenmemiş tüm cümlelerim kadar

Seviyorum seni...
10.06.2007

Sessiz / Sensiz / Ölememek

Her uyanış bir aldanış sanırım içimden çıkıp da konuşamadığım gibi

Görünen yanlarım da yaralı, herkes sorduğuna göre…

Çözülmemiş olayların pençesinde kısılıp kaldım

Aylardan kasımdı.

Sen yoktun düşünür olmuştum hiç gerçekten var edebildim mi seni?

Ya da sen hiç olabildin mi kendin kadar?

Değişen şarkılar denedim de 3.dakikadan sonra sıkılır oldum

Sessizlik zaten öldürücü…

Kısılmak dedim ya anlatılır mı diye düşünüyorum?

Boğuluyorum deyince çözülmüyor anlaşılan, anlatan bu değil çünkü

Kalbimde –ki zaten çok küçük- sürekli çizikler atan bir neşter var sanki kanıyorum

Soluk borumla midem arasında her daim devam eden bir sıcaklık ve rahatsız edici bir şey yemişim hissi

Beyin mi dersin kafa mı düşünce mi adını sen koy,

Orada 35bin makine ayrı ayrı çalışıyor ve hepsi bir diğerinin gürültüsünden huysuzlanıyor

Ve ben vücudumu hareket ettirmek için 5 insan gücünde yoruluyorum.

Değişen insanlar denedim de 4.den sonra sıkılır oldum

Sensizlik zaten öldürücü…

Yazılar yazıyorum

Saçma sapan her kelimeyi bir diğerinin arkasına iliştiriyorum

İliştirdiklerimden bile rahatsız oluyorum ama silmiyorum eskisi gibi

Kalsın diyorum bu da böyle kalsın

Kabullendim sanırım

Benim kendimi terk edişimi kabullendim yani

Ölümü denemek için 5kez düşündüm

Ölememek zaten öldürücü…
28.11.2006